Buikpijn voor WarChild

“Ik ben Marco, ik ben geen weerman.” Vorige week vrijdag ging Marco het weer presenteren bij RTL. Dat wou hij graag doen voor WarChild. Maar dat mocht pas als mensen 10.000 smsjes naar radio538 zouden sturen. En daar was hij vrijdagmiddag nog niet zo zeker van. En zou zijn weervoorspelling wel kloppen? “Daar heb ik pijn in mijn buik van” – gaf hij toe.

Nou is het met Marco helemaal goed gekomen natuurlijk. Zijn fans houden van hem, 10.000 smsjes kwamen en zijn voorspelling hebben we niet zo nauw genomen dus als het niet helemaal uitgekomen is, wij blijven toch van hem houden.

Voor €12 kun je een oorlogskind helpen. Buikpijn krijg je er gratis bij als je een stunt doet tijdens deze week van 538 voor WarChild. Hadden de burgemeester en wethouders van Assen geen buikpijn afgelopen maandag? En Tonnie Olde Heuvel met zijn mega autostunt? Hoe mega kan het worden voor €20? Tussen de stuntelaars heb ik maar twee gevonden die geen buikpijn hadden: Mariska en Chaneyra, maar zij hebben de lat lekker laag gehouden - dat is eigenlijk smokkelen.

Ik heb geen smsjes voor Marco gestuurd. En alle andere buikpijnhebbers heb ik ook niks gegeven. Totdat ik uitgerekend had dat Jazzlyn Soares morgen maar liefst 360 ritjes in de Vogel Rok moet rijden om haar doelbedrag te behalen! Toen voelde ik de buikpijn. Dus heb ik ook maar snel €0,10 per rit toegezegd. Nu hoeft ze maar 257 ritjes te maken. Kom op, jongens! Help die arme meid toch!

Enne, is Mark van Eindhoven al kaal?

If I were a man

I wish I were a man. Oh, life would have been so much easier if I were a man.

It would be perfectly fine to approach a person of the opposite sex and be proactive. Being direct and a little blunt at times wouldn´t be so much an issue. I would be praised to heaven for my communication skills. I would be able to drive a car properly. I would be able to forget about my worries when I need to work.
And to compensate for the fact that I cannot wear funky rings and necklaces I´d buy gadgets.

Oh, I wish I were a man!
(Take a second to vote in the poll on the right!)

Gadget

Having a brand new gadget must be very rewarding if people are prepared to: waste their time and spend extra money for a newer model when the older does roughly the same trick for less money.

The queue (or rather 1/10 of the actual queue) for the new iPod last Friday in Rotterdam . Did these people really gain that much by having the new toy or are their lives empty so there’s space for this?

Koningin

Vraag me niet waarom, maar vandaag dacht ik opens aan de Koningin. Niet aan de toekomst van de monarchie of haar rol als staatshoofd. Ik dacht aan… meubels.

Stel je bent een koningin. Je woont in een paleis, hebt lekker veel geld, kunt je een en ander permitteren. Maar hoe werkt het in het paleis? Staat het vol met antieke meubels (die er al eeuwen staan en fanatiek bijgehouden worden)? En als je nou van Danish Design houdt? Mag je dan zomaar de vertrekken die je gebruikt restylen? Of moet je vergunning vragen bij de Monumentenzorg vanwege de plafondprofielen en muurstofferingen? Je bent een koningin dus een vergunningaanvraag ga je niet zelf doen. Dat laat je doen natuurlijk. Maar moet je het formuliertje zelf ondertekenen en een kopie van je identiteitsbewijs bijsluiten?

Verhuizen is ook zoiets. Stel dat je iets anders wil. Een loft in Amsterdam bijvoorbeeld. Mag je dat gewoon doen of zal de Minister-President je uitleggen dat het geen goed idee is? En als je zin krijgt om te emigreren? Gaat ook niet of wel?

Shoppen doe je ook niet zomaar op een zaterdag in de stad. De tweede Paasdag naar een woonboulevard? Heeft de Koningin ooit een IKEA van binnen gezien? En koken? Kan Hare Majesteit koken? Doet ze het wel eens?

Ik vraag me af of het zo leuk is – koningin zijn.

Nothing

I live a busy life. It’s my work, my interests (a lot), my social connections plus everything that comes along with that: groceries, cleaning, shopping, finances, contracts and disputes. But sometimes I feel like I need a break. At such a moment I don’t want to do anything. I just want to do nothing.

If I need a break from work I might do some extra complicated cooking, clean the house, knit while watching TV or read. I’ll probably be quite tired at the end of the day.

If I want a break from my house I try to meet with friends which can result in making a daytrip to Groningen. Such days are very inspiring, but very exhausting.

If I need a break from social activities I’ll most probably do some gardening or spend the whole day shopping. Shopping is gratifying, but usually means a headache at the end of the day and a great mess at home.

If I feel useless because I’ve been doing too much shopping, gardening and cooking I’ll go and make some serious progress in my work. That most probably will lead to some intense weariness.

Doing nothing is tough.

The Kills - U R A Fever

Love. A fairytale.

It's been a long day built around our visit to the Russia's Unknown Orient in Groninger Museum.

I've added another kiss to my 'collection':

Martiros Sarian - Love. A Fairytale, 1906

Sense of entitlement

Several years ago I did a laser hair removal on my bikini area. I’d go to a special salon every six weeks, spend there an hour each time and suffer pain. Lots of pain. The result was well worth it so I´m definitely not complaining.

With the bikini result in mind I finally decided to get my armpits laser epilated too. I made an appointment at a beauty salon in Rotterdam. I had to wait several weeks, but finally the day had come. Excited I rang the doorbell.

The area of skin covered by hair is smaller so I’d anticipated the procedure to take about half an hour. I took a deep breath and decided I was ready for the suffering – the skin in the armpits is very soft and sensitive. I was also ready for a cup of tea and a friendly chit-chat with the salon lady. Well...

Not that the lady was unfriendly or didn’t want to chat. It’s just... There was simply no time for all this. It took me ten minutes to fill in the intake form and to pin a date for the next appointment. The rest – undressing, examining the skin, cooling up, the actual epilation and dressing up took exactly seven minutes. Blip-blip-blip-blip. Once again. Ready. Pain? What are you talking about? Wow! Technology has definitely made a great leap during the past seven years.

I was happy to save my time, but somewhere deep inside I could feel a very light disappointment. As if I didn’t get something I was entitled to and I am not talking about the tea. It’s the pain I was ‘missing’. Weird!